Blog o życiu w yachcie i szarej rzeczywistości czasem barwionej tęczą

2 zjawiska. Zdeptany kawałek papieru, dzisiaj w drodze do pracy i przypadkowy rajd po sieci wczoraj wieczorem. No i nie moge się powstrzymać, musze skomentować. Rankiem, bo do wieczora zapomnę:-) Rajd po sieci uświadomił mi (w połączeniu z całą masą obserwacji o charakterze ogólnym), że żyjemy w kraju mitomanów i kogośtam-jeszcze. Przez przypadek trafiłem na stronę człowieka, no i na samym wstępie wsadził texcik, że żyje poza systemem, bez zusu, umowy o pracę, zobowiązań (też mi powód do dumy). Ale to jeszcze nic. Zacząłem zastanawiać się nad "modą na inność". Zacznijmy od tego - poza systemem. Stwierdzenie takie to, moim zdaniem, albo skrajna naiwność, albo kokieteria:-) Może szacowny kolega zrezygnuje z jedzenia i picia, coby bardziej alternatywnym być:-) Wtedy może zgodzę się, że nie żyje zgodnie z zasadami:-). Bo tak sobie myslę, że aby żyć w kontrze do czegoś, trzeba sobie to "coś" najpierw uświadomić. A przynajmniej wiedzieć, że się w tym czymś tkwi po uszy. A walka z systemem...cóż, erę buntu każdy przechodzi...a potem przychodzą rachunki do zapłacenia. I bunt traktuje się z lekkim uśmiechem. Wtedy ważniejsza staje się świadomośc zjawisk, nie na siłę świata demolowanie.

Zdeptałem plakat w drodze do pracy. Leżał - szedłem - zdeptałem. Zarejestrowałem tylko napis: "Nie wyrzucaj swoich pieniędzy!" Na plakacie był. Oczywiście nikt pieniędzy wyrzucać nie lubi. A jaki był sens tego plakatu? Bo potem, drobniejszym drukiem stało - co zrobić, aby pienędzy nie wyrzucić swoich. Mianowicie oddać je autorom plakatu:-) Już Oni będa wiedzieli co z nimi zrobić. Tak więc ogłaszam wszem i wobec: Nie Wyrzucajcie Swoich Pieniędzy! - Oddajcie Je Mnie!:-) Nr konta podam później:-). Czyż nie żyjemy w pieknym świecie? :-)

Jest taka kobieta (w zasadzie to 2 kobiety - jedna w 2-giej, jedna dorosła, 2-ga maleńka, turlająca się w brzuszku pierwszej), no nie wnikając, ostatnio trochę rozmawialiśmy. Rzeczona kobieta ujeła w słowa coś co ogólnie krążyło mi po głowie. Aby ludzie ze sobą byli szczęśliwi potrzebne jest Partnerstwo. Ale ile tego Parterstwa potrzeba? 3 płaszczyzny: emocjonalna, inteleftualna i fizyczna. Emocjonalna - bo nie wyobrażam sobie być z kimś (załóżmy całe życie) nie kochając jej, bo będę szukał emocji gdzie indziej, a to kiepskie jest. Intelektualna - bo z kim rozmawiać jak nie z Kobietą swojego życia? Z kolegami? I za 10 lat będe od własnej żony wiał na pivo z kumplami, żeby porozmawiać o tym co dla mnie ważne? A Ona kim będzie? Workiem do...nie, nie, nie. Fizyczna - bo myślę, że ludzie którzy ze sobą są powinni być dla siebie atrakcyjni. Bo sex też ważny jest. I stwierdzenie ja lubię to, a Ty co? - na początku znajomości gówno znaczy, bo to też płaszczyzna gdzie ludzie wypracowuja Swoje Osobiste Razem. Ale rzecz nie tylko w stwierdzeniu, że te 3 płaszczyzny istnieją między ludźmi. One istnieją w każdym z nas. Dorastają, rozkwitają etc. Więc skąd ja mam wiedzieć, czy już jest ta masa krytyczna tego wszystkiego we mnie? A może na przykład jestem niedorżnięty? Na którejkolwiek z tych płaszczyzn. (Niedorżnięcie - mam nadzieję, że nie muszę tłumaczyć o co chodzi). Emocjonalnie niedorżnięty, bo może mam jakieś zachwiania, które mnie blokują? Chociaż sam nie wiem, no ale może są (przeważnie takie rzeczy wyłażą z człowieka przy okazji jakiegoś doła - poczekam na doła giganta, sprawdzę). Fizycznie? Pewno tak, ale ciii ;-) Intelektualnie... hmmm chciałbym napisać, że wiem, że akurat tutaj ze mną wszystko dobrze, no ale skąd mogę mieć pewność? No i tak siedzę i rozmyślam, czy śmiać się czy płakać, chociażby z samego faktu, że siedzę. I zastanawiam się. Czy jestem niedorżnięty.

Nietolerancja. Wyświechtane jak mało które słowo. Ale dzisiaj znowu mnie dotknęło. Zostałem sprowadzony do mojej samczości. Oczywiście przez kobietę. Martwi mnie to trochę i zastanawia. Czy bycie miłym od razu musi oznaczać chęć "zaglądnięcia komuś w spokdenki"?:-) No ale co poradzić. W dobie sexizmu 2-stronnego można zachowanie zrozumieć. I przejśc do porządku dziennego. Więc niech Panie myślą co chcą, nadal będę cmokał w łapkę i raczył miłym słowem - bez podtextów. Hmm... wisi u mnie w klatce schodowej (tak, tak mieszkam w bloku) ogłoszenie, treści mniej więcej takiej: zgubiono telefon komórkowy, model jakiśtam, wysoka nagroda.... i tu podany numer telefonu... komórkowego... ciekawe czy TEGO telefonu:-) A wczoraj widziałem Anioła. Szedł ulicą. Ciekawe dlaczego nie leciał. Może był zmeczony? Albo postanowił zasmakować spaceru. Anioły mają dobrze. Mogą latać, mogą chodzić. 2 najwieksze przyjemności. No i sa Aniołami... to dopiero frajda.

No i wróciłem. A byłem sobie gdzieś, gdzie ziemia jest bardzo pofałdowana, śniegu po pas... i w ogóle. Góry. Uwielbiam góry, w ich cieniu sie urodziłem i od małości do nich byłem przyzwyczajany. Po prawdzie nie urodziłem sie W samych górach, ale jeżeli w tatry z domu jedzie się niewiele ponad godzinę...a za oknem rodzinnego domu wszystko już pofałdowane, to chyba mogę stwierdzić, że jestem człowiekiem gór. Szczególnie sercem. Nie pojechałem tam odpoczywać, ale pracować. Gooroole Spiscy zaprosili Nas (sztuk 7 z całej Polski) jako speców od spraw różnych, coby pomóc im region rozwinąć gospodarczo, turystycznie, coś zrobić aby kulture zachować, zastanowić się nad finansowaniem, a wszystko pięknie sprzedać w Polske. Strategia rozwoju regionalnego to się mądrze nazywa. I tu cudo. Właściwie to cudo to tam jest ciągle, a są nim ...ludzie. Niesamowici, serdeczni, przyjacielscy od pierwszego kieliszka "gorzołki" (czyli od jakiś 5 minut po naszym przyjeździe, bo przyjeli Nas z miejsca w lokalnej restauracyji, na kolacji). Komitet powitalny składał sie z samych lokalnych "szych" i.e.: szef GS-u, dyrektor banku spółdzielczego ("Panocki, cekojcie, bo 17, lece bank zamknać" rzekł o 17.00 i strzeliwszy kielicha, poleciał), no i był też On. On czyli człowiek Ikona, najstarszy gorol we wsi. Raczył nas wódeczką i snuł opowieści. A my nie wiedzieliśmy co zrobić, żeby pod stoły nie pospadać. Człowiek skarb, wspaniały, cudowny. Góral Spiski. I strasznie się cieszę, że będę tam teraz bywał częściej. Bo mimo, tego ze jest dużo do zrobienia, sama obecność na Spiszu pozwoliła mi odpocząć. Naładowałem bateryjki, a to było mi niezmiernie potrzebne.

Mam nadzieję, że kompletną niemoc yntelektualną mam juz za sobą (vide. wczorajszy post). Ale tak to niestety bywa, kiedy ktoś usiłuje zawalić mój świat. Jestem zwolennikiem teorii, że dyskusje wszelakie powinny tyczyć się tylko i wyłącznie poglądów, nie dotykając ludzi. Zwłaszcza dyskusje z ludźmi, których bardzo szanuję i cenię... za wiedzę, doświadczenie, to co i w jaki sposób robią. Niestety moje myślenie w tej materii okazało się kolejnym tworem mojej wyobraźni. Ktoś kogo bardzo cenię (ceniłem) kilka dni temu, dyskutując ze mną, przestał rozmawiać o tym co myślimy, przestał szukać złotego środka, po prostu usiłował zdeprecjonować mnie, moja wiedzę (jakakolwiek by nie była), moją pracę i zaangażowanie (a tego nie mogę sobie odmówić). Wiecie jak to śmiesznie wyglądało? Ów człowiek ani raz na mnie nie popatrzył, gapiac się gdzieś w bok mówił... mnie coraz bardziej buzia się otwierała, a szacunek dla jego siwych włosów, wiedzy i mądrości, o którą go posądzałem uleciał jak bańka mydlana. Problem polega na tym, ze wcale nie czuję się zdeprecjonowany, jest mi tylko przykro. Początkowo zastanawiałem się czy to moje "przerośnięte ego" zostało nakłute, czy Pan rzeczony przesadził. Odpowiedź juz znam. Szkoda mi tylko tego, ze kolejny człowiek, którego darzyłem wielkim szacunkiem, ten szacunek stracił. Smutne? Troszkę, bo ilu jest ludzi, których tak naprawdę szanujemy? Chyba niewielu ("szacunek ogólny" należy się każdemu, to jednak tutaj też jest pewna gradacja, choć może wcale to dobre nie jest). Co poradzić. Pocieszam się tym, że patrząc rano w lustro mogłem spokojnie stwierdzić: "W. nie jest najgorzej". I cieszę się tym, że sam do siebie nie straciłem szacunku, chociażby przez to, że nie wypyskowałem Temu Onemu. Bo po co? Nowy dzień, ciekawy dzień.

Smutność. Czasami nie wszystko dzieje się tak, jak tego chcielibyśmy. Truizm i każdy o tym wie. Tylko dlaczego to tak cholernie boli. Za każdym razem, kiedy planuję coś w swoim życiu i to coś nagle sie rozmywa, albo nie jest tak jak powinno (i nie mam na myśli tylko "tak jak JA chcę", powinno - w sensie obiektywnym, bo tak byłoby najlepiej, najnormalniej, naj...), powtarzam sobie, że już nigdy więcej, że teraz będę kontrolował, myślał, będę czujny i wyrachowany (chociaż nie cierpię tego określenia, bo jakoś bardzo pejoratywnie mi się kojarzyć ostatnio zaczęło) i nie będę planował. Pełna improwizacja. I za każdym razem szlag trafia. Nie potrafię. Jak się już w coś pcham, to całym sobą, albo cos robię w 100%, albo w ogóle. Z 2-giej strony, szczęście też może być chyba skalowalne, więc jeżeli nie 100% a 50% szczęścia, to jednak też szczęście. A może to 50% szczęścia i cieszy w 50%? Sam nie wiem. Może trzeba się przespać z tymi 50% żeby je docenić, albo nie dostać nic a potem tą połowę, żeby to ona stała się 100% szczęściem, czy radością. Dzisiaj te 50% nie cieszy tak bardzo, z wielu względów. Jutro bedzie zdecydowanie lepiej (w końcu jutro zawsze jest lepsze, bo go jeszcze nie ma, czyli jest w mojej głowie, a w głowie wszystko może być znowu naj...no i można je zaplanować (sic!)). Dlatego jutro 50% będzie znacznie więcej warte niż dzisiaj. Jutro. Nie macie czasami takiego marzenia...że "usłyszycie niespodziewane pukanie do drzwi, otworzycie i ... takie niespodziewane zupełnie, 100%-towe: -Jestem." (to chyba metafora wszystkich pieknych marzeń). Jak przybliżyć jutro? TO jutro? Przespać Dzisiaj. No to idę spać. I poszedł.